موسیقی زیرزمینی مجموعه‌ای از سبک‌های موسیقی می‌باشد که در زمان تولید خود مورد توجه ناشران و تهیه‌کنندگان قرار نمی‌گیرد و معمولاً با سبک زندگی و ارزش‌های طبقه متوسط دنیای سرمایه‌داری در تضاد است.[۱] این نوع موسیقی از سوی نظام حاکم به رسمیت شناخته نشده‌است و در مکانی که موقعیت رسمی ندارد و در استودیوهای خانگی به صورت مخفیانه و با مضامین اعتراض‌گونه تولید می‌شود.[۲]
از مهم‌ترین ویژگی‌های این نوع موسیقی قابلیت جذب مخاطبان نخبه و صاحب اندیشه و همینطور عام و مردم عادی می‌باشد.[۳] گفته می‌شود در ۱۶ آبان ۸۹، پلیس تهران گروه‌هایی را که برای تولید و تکثیر این نوع موسیقی در پایتخت ایران فعالیت می‌کردند متلاشی و اعضای آن را دستگیر کرده‌است. رئیس پلیس تهران گفته بود این باندها سعی دارند جوانان را فاسد کنند و با موسیقی خود، به ترویج اباحه‌گری و ارزش‌های مبتذل غربی بپردازند.
گفتنیست عمده‌ی موزیسین‌های زیرزمینی ایران برخلاف همتایان غربی خود، کمتر به مضامینی در تضاد با نظام‌های سیاسی و اقتصادی حاکم بر جهان پرداخته و درون‌مایه آثار آنان را بیشتر موضوعات اجتماعی، احساسی و عاطفی تشکیل می‌دهد. دامنه‌ی کارهای اعتراضی سیاسی این گروه‌ها نیز معمولا در حد ملی می‌باشد.